Rodzaje Haemephilus i Aetinobacillus. W ostatnich latach częściej opisuje się zapalenie wsierdzia wywołane przez drobnoustroje z rodzaju Haemophilus, co stanowi temat prac poglądowych Lynna i wsp. (1977), Chunna i wsp. (1977) i Geraciego i wsp. (1977). Większość opisanych przypadków stanowili młodzi dorośli, wielu z nich miało wady serca, a zatory były częstym powikłaniem. Zalecano zazwyczaj leczenie ampicyliną z gentamycyną przez 6-8 tygodni, aczkolwiek Geraci i wsp. (1977) proponują samą ampicylinę w dawce 12 g dziennie przez 3 tygodnie wtedy, gdy izolowane szczepy (w tym także Haemophilus aphrophilus) są wrażliwe na ten antybiotyk. W przypadku narastania oporności na ampicylinę wśród szczepów Haemophilus influenzae i Haemophilus parainfluenzae (które są znacznie częściej przyczyną zapaleń wsierdzia) należy rozważyć ponownie przydatność chloramfenikolu, który w stosunku do tych drobnoustrojów wykazuje działanie bakteriobójcze lub zastosowanie nowszych cefalosporyn i cefamycyny. Zapalenie wsierdzia wywołane przez pałeczki jelitowe. Obecnie spotykane częściej ze względu na związek z zakażeniem sztucznych zastawek, a u narkomanów z dożylnym podawaniem narkotyków. Leczenie tych zakażeń opiera się na starannie przeprowadzonym badaniu wrażliwości na antybiotyki. Zazwyczaj konieczne jest leczenie aminoglikozydami, lecz należy też rozważyć przydatność kotrimoksazolu (Fowle i Zorab, 1970). Zapalenie wsierdzia wywołane przez Erysipelothrix rhusopathiae i Streptobacillus moniliformis powinno poddać się leczeniu penicyliną; szczepy Listeria monocytogenes wykazują zróżnicowaną wrażliwość na antybiotyki, lecz wiele pozostaje wrażliwych na ampicylinę. Zapalenie wsierdzia w przebiegu brucelozy występuje sporadycznie.
