Lekiem stosowanym z powodzeniem przez wiele lat w leczeniu zapalenia opon wywołanego przez Neisseria meningitidis była sulfadiazyna. W 1963 r. po raz pierwszy izolowano szczep Neisseria meningitidis oporny na sulfonamidy, a już w 1969 r. w Stanach Zjednoczonych 70% zakażeń wywoływały takie szczepy (Arteinstein, 1969). Izolowano je również w Wielkiej Brytanii i wielu innych krajach, chociaż nie występują one tam powszechnie. Należy się liczyć z tym, że w przyszłości mogą one dominować. Wśród szczepów Neisseria meningitidis, izolowanych w latach 1966-71 na różnych terenach w Wielkiej Brytanii, 6% było opornych na sulfonamidy (Abbott i Gaves, 1972). W .świetle tych danych nie powinno się rozpoczynać leczenia sulfonamidami przed uzyskaniem wyników antybiogramu, należy natomiast podać penicylinę dożylnie w dawce 2 000 000 j .m. co 4 h. Skąpe informacje na temat przenikania penicyliny benzylowej stosowanej dożylnie zostały rozszerzone przez Hiebera i Nelsona (1977), którzy wskazali, że dobowa dawka penicyliny 250 000 j.m./kg masy ciała (w dawkach podzielonych co 4 h) zapewnia lecznicze stężenie antybiotyku w PMR u dzieci w przebiegu zapalenia opon wywołanego przez Neisseria meningitidis i Streptococcus pneumoniae. Na terenach, na których szczepy oporne na sulfonamidy występują nadał rzadko można unikać długotrwałego leczenia pozajelitowego zastępując penicylinę jednym z sulfonamidów (sulfadiazyna. sulfadimidyną lub sulfafurazolem), gdy tylko uzyska się potwierdzenie, że szczep jest wrażliwy, a stan ogólny chorego pozwala na doustne stosowanie leków. Pierwsza dawka sulfonamidów powinna wynosić 50 mg/kg masy ciała; następne dawki nie powinny przekraczać 100 mg/kg masy ciała na dobę u dorosłych i 200 mg/kg u dzieci.
